نقدی بر دیکتاتوری ادبی(قسمت سوم)

این نوچه ها، نقد بلد نبودند و فقط "تایید" میدانستند پس گوش و چشم هنرمند مذکور تنها به همین عادت کرد و نقد را ندید و حس نکرد و نفهمید. البته فقدان منتقدِ درست و حسابی هم در این دوران جدید به وضوح حس میشد. در اینجا بود که اگر کسی از بیرون نقدی مینوشت و یا یکی از همین نوچه های زامبی شده ناگاه به تعقلِ ثانیه ای روی می آورد و نقدی(خوب یا بد) نثارِ آقای مشهور میکرد، در درجه ی اول با بدترین برخورد و فحاشی و تحقیر و توهین از جانب خود شخص هنرمند و در درجه ی دوم از طرف نوچه های دیگر و در درجه ی سوم حذف ادبی یا ی(در صورت ی بودن بحث) و در کل حذف مجازی میشد( چرا که اکثر تریبون های این دوستان مجازی بود و کسی اصلا در دنیای واقعی هنر را پشیزی ارزش نمیداد). معمولا بلاک شدن بود و بس و بعضی وقت ها این سلسله بلاک شدن ها از جانب یک هنربند به دیگری ره می یافت و ناگهان منتقد بدبخت میدید که ده ها نفر از هنربندان محترم او را مورد عنایتِ بلاک قرار دادند و او نمیدانسته اینا از یک قماش بوده اند. اصلا اهمیت این بحث در بلاک شدن نیست بلکه اینجاست که اکثر این هنرمندان ادعاهایی دارند که ما معترضیم و متعهدیم و فلانیم و چنانیم و جای ما در "کرسی دانشگاه تهران" است و بی سوادان به جای ما آنجا نشسته اند و ما "دکتر" هستیم و بقیه تماما "پخمه"! بحث اینجاست که کسی که اعتقاد دارد باید فضای دموکراتیک برقرار باشد و هرکسی حرفش را بزند و چون نمیشده در ایران حرف بزنیم مثلا رفته ایم خارج، چطور خودش بدترین رفتار و حذف را در دستور کار با منتقدش اتخاذ میکند مگر جز این است که اگر ایشان در مستند قدرت بود این حذف مجازی را بدل به حذف فیزیکی میکرد؟! سخن آخر: خلاصه که حرف من این است که اگر میخواهی دیکتاتور هم باشی اول برو کتاب بخوان و سکوی واقعی داشته باش خوب بنویس و خوب حرف بزن و بعدش باز هم حق نداری منتقدت را حذف کنی هرکسی میخواهی باش. آن موقع اگر پرستیژ و شخصیتت به قدری بزرگ بود که جریان ساز واقعی و نه خزعبل بودی، میتوانی کمی خشن بنویسی و نقد کنی و حرف بزنی. به شرطی که نقد پذیر باشی و خودت هم نقد درست بکنی و فقط کف روی آب نباشی. دیکتاتوری ادبی یک جرثومه ی سیاه بر بنیاد ادبیات ماست چرا که از هرگونه ایجاد منطق و دیالکتیک و هرگونه یاد گیری دو طرفه و یک طرفه و هر گونه بحث و گفتمان جلوگیری میکند. ما باید یاد بگیریم و بعد ادعا کنیم. این یک جنگ است بر علیه کسانی که اینها را میدانند و خودشان باعث و عاملش هستند. این یک جنگ است و آیا یاری رسی هست برای دست تنهای ادبیات در این مرداب؟

نویسنده:کسرا تبریزی